گفت وگو با بهمن بندرریگی ، بازنشسته و پیشکسوت شرکت پایانه های نفتی ایران

بهمن بندرریگى متولد ۱۳۴۱/۰۳/۱۳ در شهرستان آبادان هستم .

چون پدرم کارگر شرکت نفت و شاغل در عملیات دریایی بود از ۱۶ سال قبل از انقلاب در خارگ حضور داشتم. پس از سه سال سابقه حضور در جنگ در تاریخ ۱۳۶۴/۰۶/۱۶ با گذراندن‌ آزمون و مصاحبه به استخدام شرکت نفت درآمدم .

از روز اول رشته تخصصی من ناخدایی بود که روند آموزشی ما ۵ سال طول کشید و بطور مستمر تئوری را در اهواز و عملی را در جزیره خارگ گذراندم .در اوج جنگ و دوران جنگ نفت کش ها در خارگ عهده دار هدایت کاروان های نفتکش از خارگ به آب های ایمن و بالعکس بودم. سال ۶۹ و پس از تأسیس شرکت پایانه ها ناخدای یدک کش ها شدم و پس از ۱۵ سال کار بر روی یدک کش به عملیات کشتیرانی به عنوان راهنمای کشتی پیوستم و از سال ۸۴ تا کنون نیز در پایانه های خارگ و عسلویه در مشاغلی همچون راهنمای کشتی، راهنمای ارشد و سپس رییس عملیات یدک کش ها و شناورها انجام وظیفه نمودم.

بیشترین رضایتمندی بنده از عملکرد و تلاش همکاران در بخش عملیات به دست آمده چرا که بدون اغراق صادق ترین و پر کارترین افراد، در عملیات دریایی هستند ، که در بدترین شرایط کاری و بدون هیچگونه چشم داشتی و حتی گاهاً در گمنامی انجام وظیفه می کنند. کمترین رضایتمندی من از تصمیماتی هست که گاهاً در حقوق و مزایا کارکنان اتفاق می افتد که موجب رنجش و آسیب به نیروهای عملیاتی می گردد و پرداختن به آنها از حوصله این مصاحبه خارج است.

آرزوی همیشگی بنده استفاده صحیح و کاربردی از توان و تجربه همکاران در حوزه آموزش و انتقال تجربیات به جوانان بود که متاسفانه با فرصت سوزی، از تجربیات بازنشستگان به عنوان سرمایه های ارزشمند که طی سالیان دراز توسط من و دیگر همکاران بدست آمده در امر آموزش نفرات برای راهنمایی کشتی و دیگر موارد استفاده نشده است.

معتقدم در طول خدمت ۳۷ ساله ام ، چه در بخش ناخدایی و چه در بخش راهنمایی کشتی سعی ام در ارایه بهترین اثرگذاری در حوزه وظایف شغلی بوده است. هر کاری اگر آمیخته با علاقه مندی و عشق باشد قطعا هم موجب ایجاد رضایت برای خود فرد و هم محیط پیرامون خویش می گردد و بنده با علاقه شدیدی که به دریا داشتم و با اتکا بر استعداد خود موفق شدم دوران خدمت خود را به نحو شایسته و بدون حادثه پشت سر بگذارم و از این بابت خدا را شاکرم.

 

در طول این سال‌ها خاطرات تلخ و شیرین زیادی را پشت سر گذاشته ام ولی شاید بهترین خاطره و خبر خوش برای من ، ارتقای شغلم از ناخدایی به راهنمایی کشتی بود و البته تلخ ترین خاطره مربوط به فوت مرحوم پدرم بود که بعلت کمبود و نبود نفر، ۲۱ روز در عسلویه ماندم و متاسفانه در زمان فوت پدر حضور نداشتم.

 

آنچه را به عنوان یک برادر کوچک به همه روسا و سرپرستان ادارات توصیه کرده و می کنم ، رعایت حق الناس پرسنل زیرمجموعه شان است که طی این سالها هم سعی کردم خود رعایت و هم به بقیه عزیزان سفارش کردم، دیر یا زود همه این عنوان ها از بین خواهند رفت و آنچه بجا می ماند فقط نام نیک است .